Vanmorgen trof ik de pony ziek in de wei. De erbij geroepen veearts zei dat-ie pijn had en dat er niets aan te doen was, waarop de pony een spuitje kreeg. Hij is een jaar of 35 geworden, voor een paard een hoge leeftijd.

Het moet rond 1993 geweest zijn. We woonden in Duitsland en ik had aan iemand verteld dat ik een paar dagen eerder naar een pony voor mijn kinderen was gaan kijken, die ik niet gekocht had. Kort daarop belde een onbekende man op, die had gehoord dat ik een pony zocht. Hij had een pony te koop. Ik ging kijken, vroeg raad aan iemand die er verstand van had, en kocht de pony. We noemden hem Jimmy. De kinderen leerden er op paardrijden.

Toen we een paar jaar later naar Nederland verhuisden bood de pastoor in de stad aan dat hij de pony wel naar Nederland wilde transporteren. De huishoudster van de pastoor werkte in de paarden, ze had een auto en een aanhanger voor paarden.

Ik had mijn vader opgebeld met de mededeling dat de pastoor en zijn huishoudster de pony kwamen brengen en met de vraag of ze bij mijn ouders konden overnachten. Mijn vader vroeg of ze in één slaapkamer konden worden ondergebracht. Ik weet het niet meer maar ik denk dat in twee kamers een bed werd opgemaakt.

De pony heeft nog wel eens wat kinderen op zijn rug gedragen, maar de meeste van zijn dagen in de wei gesleten. Hij had een onverstoorbaar karakter en liet zich door niets van de wijs brengen.