Via YouTube ( Obama’s speech Charleston) zag ik Obama’s toespraak bij de begrafenis van de vermoorde predikant Pinckney in Charleston. Hij komt nogal hortend en stotend op gang. Geen bijzonder mooie woorden of beelden, maar in de loop van de preek ( want dat is het) gebeurt het: er raakt een cadans, een ritme in, die spreker en gehoor in elkaar doet opgaan. Zelfs het metalig klinkende orgel doet mee, smijt er zo nu en dan een paar instemmende akkoorden doorheen. Het gaat over de genade van God en het eindigt ermee dat Obama, vals, (maar dat maakt het nog meer echt) het lied “Amazing Grace” inzet.

Er is niets gemaakts, niets wat in de verste verten aan effectbejag of retorische behendigheid doet denken. Er is enkel een man, die voor en namens zijn gehoor in woorden uitdrukt wat mensen aan troost en hoop en geloof kunnen opdiepen uit hun diepste en soms donkere binnenste. “Genade”(grace) is de gave van God aan alle mensen. Het besef van het ontvangen daarvan is een aanzet tot genezing en verandering van het leven van mensen.

Obama is in de laatste fase van zijn presidentschap. Het lijkt alsof hij nu, los van de druk om populariteitspolls of herverkiezing, voor de dag komt met wat hem ten diepste beweegt. Zoals een mens, die aan het eind van zijn leven, alle retoriek en ijdelheid en onzin laat varen en zich bewust wordt wat er werkelijk toe doet.