Naar de film ga je om vermaakt te worden, voor de spanning, de emotie of om een kunstwerk te zien. De film Spotlight, die we gisteren met z’n vijftienen van de filmclub gingen bekijken is van een andere categorie.

Het is de met een Oscar bekroonde film over het kindermisbruik in het aartsbisdom van Boston. De redactie van de Boston Globe begon zestien jaar geleden een onderzoek naar kindermisbruik door priesters. In de loop van het onderzoek steeg het aantal verdachte priesters van een enkele naar negentig. Na publicatie van een eerste artikel werden de namen van tweehonderdnegenenveertig priesters bekend gemaakt die bij kindermisbruik betrokken waren. De kardinaal van Boston trad af en de Rooms Katholieke Kerk moest aan slachtoffers honderden miljoenen uitkeren, een astronomisch bedrag dat in geen verhouding staat tot de werkelijk veroorzaakte schade.

Na afloop van de film strompelde ik verslagen naar de uitgang. Als, in een soort parafrase op het Bijbelboek Job, de duivel vrij spel zou hebben gekregen om op aarde alles wat ten behoeve van het goede bedoeld is te saboteren, dan had hij geen duivelser tactiek kunnen bedenken dan deze.

De uitkomst is een ontluisterde Kerk, waarbij je je afvraagt of dat ooit hersteld kan worden.

Geen lichtpuntje in de film? Nee geen lichtpuntje. Of het moest de radeloze droefheid zijn van de journalisten in de film die af en toe zichtbaar wordt. De meesten van hen hadden de Kerk allang verlaten, maar bij hen leefde nog de herinnering van of het verlangen naar iets op aarde waar een mens zich aan kan toevertrouwen.