Vorige week waren twintig mensen van wooncorporaties uit het land twee dagen op bezoek in Rotterdam. In Rotterdam Zuid waren ze te gast bij corporatie Woonbron die een toer langs bouwprojecten rond het Zuidplein geregeld had.

Ze kwamen ook kijken in het Stadsklooster, waar Woonbron aan meewerkt. Met twee bewoners vertelde ik over het leven in het Stadsklooster. Niet zo heel bijzonder, want ieder woont gewoon op zichzelf, er wordt niet dagelijks gebeden en zelfs niet alle kloosterlingen noemen zich ‘Christen.’ Maar wonen in het Stadsklooster betekent wel dat je iets doet voor de mensen in de wijk en dat je elkaar ontmoet, koffie drinken en af en toe eten, en dat je belangstelling hebt voor elkaars wel en wee.

‘Ja’ zei een van de mensen van de wooncorporaties, ‘zo zouden alle mensen die in hetzelfde portiek wonen met elkaar kunnen omgaan. Daar heb je geen Stadsklooster voor nodig.’

Nee, denk ik, daar heb je geen Stadsklooster voor nodig en wie wil niet zo met anderen leven, met een beetje aandacht voor elkaar. Maar in de praktijk moet je om zo te leven tamelijk vaste afspraken maken waaraan iedereen zich belooft te houden, want anders komt er niet veel van terecht.

Zo is de mens nu eenmaal. Niet slecht, maar een duwtje in de rug helpt wel.