Stille wateren
In de afgelopen dagen las ik “Magda is overal”, de net verschenen roman van Christian Jongeneel. Het boek is verrassend, niet omdat ik het aan Christian Jongeneel niet toevertrouw een roman te schijven, maar omdat het verrassend origineel en ook nog mooi is.
Gevolgd door een boek van J. Sperna Weiland, de eerste predikant van Open Grenzen, toen die nog in de Pauluskerk huisde. In het boek staat een door Sperna Weiland in de Pauluskerk gehouden preek over de verzoeking in de woestijn. Volgens Sperna Weiland is geloof “de chaos in jezelf en om je heen zo goed en zoveel mogelijk indammen.” “Zoals wij dat op 1 februari 1953 in Brouwershaven hebben gedaan: met zandzakken sjouwen tot je niet meer weet hoe je de volgende zandzak nog verder moet krijgen.”
Sperna Weiland eindigt de preek met een opmerking over een laatste regel van het verhaal: “toen liet de duivel hem (Jezus) met rust” en verbindt daaraan een gedachte aan psalm 23 ontleend, over God die een mens aan stille wateren doet rusten.
Ik associeer het met deze dagen tussen kerstmis en nieuw jaar. Er moet nog wat opgeruimd worden om het nieuwe jaar met een beetje een schone lei in te kunnen gaan. Verder gebeurt er niet zo veel, het zijn stille wateren waaraan het tijdelijk goed toeven is.