Het gebaar waarmee een politicus z’n machteloosheid kan laten zien is het vragen om meer transparantie of, nog een graad erger, het eisen van totale transparantie. Naar aanleiding van de Haagse belevenissen in het afgelopen etmaal was het weer van alle kanten te horen. Het beste zou zijn als camera’s en microfoons in de kamer van de verkenners werden geïnstalleerd zodat iedereen kon zien en meeluisteren wat daar besproken werd. Je hoeft geen visionair te zijn om te voorspellen dat de gesprekken dan naar de dames of herentoiletten verplaatst worden of naar buiten of naar een andere plek waar ongestoord gepraat kan worden.

In een democratie gaat het erom dat de verschillende machten elkaar controleren, maar het gaat er net zo goed om dat degene aan wie een deel van die macht is toevertrouwd daar gewetensvol mee omgaat.

Ondertussen gebeurt bijna alles wat er in het leven echt toe doet in het verborgene, achter een dichte deur, in het donker en zoals in het verhaal van Pasen, achter een dikke steen. De vraag is van alle tijden, naar totale transparantie om erachter te komen wat er waar is aan de opstanding. Er is geen verklaring, alleen God weet het.

Dit niet-weten betreft ongeveer het grootste mysterie in het christendom. De mens, gebogen over die vraag, heeft zich vervolgens uitgerekt om een ogenblik boven zichzelf uit te stijgen, en met de christenen van alle eeuwen te antwoorden met ‘halleluja.’