U gebruikt een verouderde browser. Om die reden werkt deze site wellicht niet naar behoren.Direct naar hoofdinhoud

Twijfel

Wanneer ik hier opschrijf dat ik vind dat de twee kinderen, Howick en Lili, morgen op het vliegtuig naar Armenië moeten worden gezet dan begeef ik me op glad ijs. De meerderheid van de lezers zal het er niet mee eens zijn. Ik weet niet eens zeker of ik het met mezelf eens ben.

De reden dat ik het toch opschrijf is dat ik me stoor aan het grote koor van mensen dat luidkeels roept dat het schandalig is dat de regering twee kinderen naar een land stuurt waarvan ze de taal niet kennen, waar ze de weg niet weten omdat ze er nooit gewoond hebben en niemand kennen, op een moeder na die niet in staat is om voor haar kinderen te zorgen. In Nederland hebben we een gekozen regering die wetten heeft gemaakt, advocaten ter beschikking stelt en beroepsprocedures in het leven heeft geroepen, die mede de oorzaak zijn dat de kinderen al bijna hun hele leven in Nederland wonen.

Het asielsysteem heeft het uitgangspunt dat Nederland gastvrij is voor wie gastvrijheid nodig heeft en niet gastvrij voor wie dat niet nodig heeft. Gastvrijheid kan alleen volgehouden worden als er
ook grenzen aan de gastvrijheid zijn. Dat is mijn punt want als je die afspraak in de wind slaat waar slaat ie dan op? Maar: uitzonderingen moeten er zijn, want in een land waar de wetten boven alles gelden moet je niet willen wonen.

Als de staatsecretaris vandaag beslist dat Howick en Lili in Nederland mogen blijven, dan zal maandag het koor gaan roepen dat de moeder terug naar Nederland moet, omdat je het kinderen niet aandoet om vanwege de een of andere regel zonder hun moeder op te groeien. Een argument dat in die hoek tot nu toe niet genoemd is. Een columnist schreef in Trouw dat het tenslotte om twee kinderen gaat die niet de dupe moeten zijn van wat iedereen om goede en minder goede redenen vindt.

Zeker weten doe ik het dus niet.