We gingen een paar dagen weg en Marian wilde nog schoenen kopen waarop ze gemakkelijk een hele dag kon lopen. Uit de schoenenwinkel belde ze op: of ik op weg naar huis de schoenen wilde betalen en meenemen. Ze was haar portemonnaie kwijtgeraakt. In de winkel keek ik nog onder de rekken met schoenen, de portemonnaie was er niet. Ook niet ergens anders, hij was verloren, met bankpassen, rijbewijs, OV kaart, boekenbonnen en al die plastic kaarten die voor het leven onontbeerlijk zijn.

We gingen een paar dagen weg en kort nadat we weer thuis waren werd op Marian’s bankrekening één eurocent bijgeschreven met de mededeling, ‘portemonnaie gevonden’ en een telefoonnummer.
De portemonnaie was gevonden in de Erasmusstraat. Een meisje deed de deur open. Ze zei dat haar opa de portemonnaie op straat gevonden had, hij lag boven te slapen.

Daarvoor hadden we ons beraden over de hoogte van het vindersloon. Ik vond, niet persé uit krenterigheid, dat het binnen proporties moest blijven: iemand z’n portemonnaie terugbezorgen is per saldo geen uitzondering, maar de norm en als je doet alsof het zo buitengewoon uitzonderlijk is geef je blijk van een erg pessimistisch wereldbeeld.

Uitzonderlijk blijft het ondertussen, het beweegt de manier waarop een mens naar z’n omgeving kijkt.