Waarschijnlijk is Kiev vanuit hier dichterbij dan vanuit Rotterdam maar met vakantie in de Franse Alpen is de oorlog heel ver weg. Zorgeloze mensen in de sneeuw, geduldig in de rij voor de skilift, op terrassen in de zon. Als ergens in Azië een bus in een rivier valt, dan is het een dag later wereldwijd in het nieuws. Kiev, Sarajevo, Aleppo zijn bestemmingen waar je binnen een uur of twee naartoe vliegt. Je kunt er zo maar iemand aan de telefoon spreken en horen wat voor weer het daar is.

Maar als het oorlog wordt dan lijkt het alsof we op verschillende planeten leven. In de krant stond een foto met honderden jongens in uniform op het station in Lviv, wachtende op de trein naar het front. De Europese leiders vergaderden gisteren over het verzoek van Ukraine om lid van de EU te worden. Ze schoven de vraag voor zich uit, maar besloten wel om studenten uit Ukraine tot het Europese uitwisselingsprogramma Erasmus toe te laten. Ik vraag me af hoeveel van die jongens op het perron daar nog aan mee kunnen doen, als de oorlog over is.

Ik was al jaren niet meer gaan skiën en stelde me voor dat het eruit zou zien als de bergen bij de Olympische Winterspelen in China, als een fotonegatief van een ouderwetse vuile onderbroek: witte streep kunstsneeuw in een bruin landschap. Maar hier is boven in de bergen alles wit. Een van de dochters noemt het ‘vergevingsgezinde sneeuw,’ ook als je niet heel goed kunt skiën ga je fluitend van de berg af.