Gisteren, de dag van de heilige Franciscus en (daarom) dierendag, was het officiële begin van een nieuw fonds, het Franciscusfonds, in de Pauluskerk. Het Franciscusfonds ondersteunt de exploitatie van inloophuizen, zoals die er in Rotterdam nogal wat zijn. Zulke bijeenkomsten hebben tegenwoordig niet zelden een ‘interactief element’.

Mijn buurvrouw en ik moesten elkaar vertellen over een ontmoeting met een bezoeker in een inloophuis. Nadat ik mijn herinnering had opgedist was de buurvrouw aan de beurt. Ze leidt een inloophuis en praat met veel bezoekers. Ze vertelde over een van hen, een man, die we vandaag in de categorie ‘verwarde mensen’ indelen. De man was altijd ernstig vervuild en doorgaans begon hij, kort nadat hij binnen was, agressief te doen tegen andere bezoekers.

Taak van mijn buurvrouw om hem, na een bekertje thee, weer naar buiten te werken. Op een dag bood de man nogal wat weerstand. Grote onrust onder de aanwezigen. De vrouw had hem, licht vertwijfeld, zo ver weten te krijgen dat hij bijna in de deuropening was. Op dat moment keek de man haar helder aan en merkte op: “mevrouw, wat een leuk vestje hebt u aan.” “Het was een nieuw vestje” zei m’n buurvrouw “en niemand was het opgevallen of had er iets van gezegd, tot die man bij de deur”.

Verwarde mensen zijn niet zelden ook nog wat meer dan alleen verwarde mensen.