Het is woensdag en vandaag ga ik met de trein naar den Helder. Voor het werk. Ben de laatste tijd een paar keer achter elkaar in den Helder geweest omdat de Marinebasis partner geworden is vanwege Coventry, er wekelijks gebeden wordt voor Vrede en Verzoening, en vorig jaar een kanunnik uit Coventry een Cross of Nails kwam brengen. Nu gaan we er met het Coventryberaad Nederland vergaderen.

Den Helder had in onze familie een bijzondere naam. Mijn vader is er geboren, maar eigenlijk min of meer bij toeval. Zijn vader die schoolmeester was hield van mobiliteit en koos tijdens de 1^e Wereldoorlog de marinestad als éen van de plekken waar hij een poos onderwijs wilde geven. Omdat er in die stad verder geen familiesporen meer te vinden zijn kwamen we er nooit. Het bleef een spannende naam. Als je er dan komt, zo´n heel eind door de kop van Noord-Holland, de trein houdt er op, het land houdt er op, dan valt het niet mee. Kaal, winderig, en veel lege plekken.

Marinemensen kunnen organiseren, als we het station uit komen – er blijkt een hele delegatie van ons beraad verstopt te zitten door de hele trein heen, – staat er een zowaar bus op ons te wachten om ons naar de basis te brengen. Bidders worden met achting behandeld…. Onze gewone dagelijkse ´klof´ steekt wel af tegen de onberispelijke marinepakken compleet met witte pet voor ´t officieel en charmante baret voor tussendoor.

Het blijft een bijzondere gedachte, mensen die hun bedrijf hebben in het eventueel voeren van oorlog ter zee, die zich trainen in wekelijks gebed voor de vrede. Dat hadden ze destijds bij de Kriegsmarine en de Royal Navy moet doen, wie weet was die hele oorlog toen wel afgeblazen. De partners van het beraad wisselen uit hoe er overal op die vrijdag wordt gebeden.

In de Arnhemse Walburgis nodigen ze elke maand vluchtelingen uit bij het vrijdagmiddaggebed, daar zijn contacten mee, en het levert ook een mooie nazit op. Elke plaats reageert anders op de actualiteit. In de ene kerk bidt mem met  een mens of vijf, in de andere met vijfentwintig, een hartslag, tegen de verdrukking in.

De bus neemt ons nog eens mee in de middag voor een toer door de stad. Nou ja, wat er van over is dan. Want in de oorlog hebben de bezetters de halve stad afgebroken om schootsveld te krijgen op het Marsdiep. En de geallieerde maakten er gewoonte van om bommen die ze over hadden van een missie oostwaarts neer te smijten boven de marinestad. Daar viel altijd wel wat te raken. Vooral burgerwoningen, zoals later bleek. Ze komen er daar nu pas aan toe om al die gaten weer vol te bouwen. De leegte voorbij. Wie weet wordt het er nog eens net zo gezellig als in Rotterdam. Bidden doen ze er al. Voor de vrede. Elke week. Je kunt er zo heen, met de trein elk half uur.