Voor de preek uit

Vreedzaam op Zuid

Zondagmiddag op de fiets de tunnel door naar Zuid, naar Vreewijk. Roterodamum had bij het kwartaalblad een brochure toegevoegd over 100 jaar bestaan van deze wijk. Een wijk gebouwd op de vrede, kom er eens om in deze moordzuchtige tijden. Dus maar eens rondkijken. Een dorpse oase in een stuk stad dat altijd de negatieve pers haalt, en wat is dat onterecht. Van Mandele, de gangmaker van de Wederbopbouw in 1940 is een van de founding fathers van deze wijk. Grandpré Moliere is een vaak genoemde architect.

Dorps, zoals gezegd, elk huis een tuin, voor en achter, met singels en straatnamen waardoor je je in de provincie waant.

Er is ook kerkelijk leven. Op de brink staat een gezelschap van feestelijk aangeklede mensen, allemaal uit een zonrijker oorsprong dan wij gewend zijn gezien hun huidskleur. ‘Wat zien jullie er deftig uit, een feestje?’ vraag ik ‘Nee, voor de kerk!’ ‘Dus nog meer dan een feestje’, geef ik terug. Hun kerk heet: Ik ben de Weg, de Waarheid en het leven. Er zijn veel kinderen bij.

Even verder op aan een singel staat de monumentale Vredeskerk uit dertiger jaren van de vorige eeuw.  Die kerk heeft de secularisatie overleefd, alleen hebben de Hervormden de kerk overgedragen aan de Servisch Orthodoxen. Een hoop goud en afbeeldingen van heiligen is er  na de overdracht aangebracht. Het laat zien dat hier een andere ritus wordt gevolgd, .maar het is kerk gebleven.  De noodkerk uit de jaren ’20 van voor de bouw van de Vredeskerk staat er nog en de Protestanten kerken daar nu ‘s morgens. We horen binnen trommels en zang. Dat zijn Arabische christenen, die zitten er altijd zondagsmiddags. Een man die op het plein rondjes loopt nodigt ons uit binnen te komen, maar met mijn korte broek vind ik dat misschien wat minder geschikt

Met die outfit vinden we overigens vanzelfsprekend onthaal in de Enk, een stadstuin waar iedereen welkom is, maar waar wel gewerkt wordt, om bloemen, fruit en groente te telen. Een wat oudere begeleider, vast een onderwijzer in ruste, vertelt hoe ze hier kinderen wegwijs maken in de wereld van de verse groente. We krijgen zo maar elk een appel en een flesje appelsap, biologisch zelfs geloof ik, en wandelen even verbaasd door deze hof als destijds Adam en Eva.

Buiten blijkt er nog een kerk te staan, de Nebokerk. Ooit een Hervormde kerk is deze nu in gebruik bij de twee samenwerkende gereformeerde kerken en een spirituele nieuwkomer, ‘Waardevol Leven’. Het is een uur of half vijf. Kerktijd. De gemeente zit niet binnen met dit prachtige zomerweer,  maar buiten op het plantsoen tegenover de kerk. Er wordt gepreekt, nou ja, verteld eerder. De mensen kijken niet van ons op, je zou er zo bij kunnen gaan zitten. Het past wel bij de sfeer van de wijk, de vrede van Tiberias.

Bert Kuipers