Gisterochtend half tien. De bel gaat. Een man staat voor de deur.
‘Heeft u messen te slijpen, of scharen? Messen met kartels doen we ook.’
Ik aarzel.
‘Wacht, ik zal gaan kijken.’
Ik kom terug met een groot keukenmes. Het is oud, maar het beste mes in huis.
‘Die zit vol met bramen’, zegt de man, terwijl hij naar iets wijst wat ik niet zie.
‘Twee-en-twintig-vijftig, dan is ie weer als nieuw. Over een half uur breng ik hem terug.’
‘Waar gaat u heen?’
‘M’n vader slijpt hem, daar om de hoek.’
Na twintig minuten wordt gebeld.
‘Die is weer als nieuw, d’r zit geen braam meer in’
Ik zie niets, en ik zeg het tegen de man.
Ik betaal de afgesproken 22,50 euro, doe de deur dicht, loop naar de keuken en probeer een boterham te snijden. Het mes is net zo scherp of bot als een half uur geleden, voordat de man het mee uit wandelen nam.