Het bezoekuur was afgelopen, in het ziekenhuis werd het avondeten rondgebracht. Ik meldde me bij een verpleger, zei dat ik dominee was en dat ik graag iemand wilde opzoeken.

Veel conversatie hadden we niet, de patiënt was benauwd en ik beperkte me tot wat voor het moment nodig en gepast leek. Bij het weggaan groette ik de anderen, drie dames die met hun avondmaaltijd bezig waren. Een van hen keek op en vroeg op wat kritische toon of ik geen bijbel bij me had. Die had ik niet bij me, maar had zij iets uit de bijbel voorgelezen willen hebben, vroeg ik haar. “Nou nee, zo maar,” antwoordde ze. Bij het weggaan dacht ik dat ze mogelijk vond dat ik in mijn rol als dominee te kort was geschoten of dat ze, zonder het te willen zeggen, had gehoopt dat een psalm voorgelezen zou worden waar zij behoefte aan had.

Veel wordt gezegd en minstens zo veel niet. De Heer heeft bijzondere kostgangers.