De buurvrouw is oud en bijna blind. Haar kat heeft een ontstoken poot, ik kwam om hem zijn dagelijkse antibiotica te geven. De buurvrouw vertelde dat ze bang is en de straat niet op durft. Want zei ze: “die aanslagen komen nu wel erg dichtbij” en “ik vind dit nog erger dan de oorlog.”

Ik antwoordde dat het in Rotterdam wel meeviel met het gevaar en dat je een grotere kans hebt om door een auto te worden overreden dan bij een terreuraanslag om te komen. Terwijl ik de zin uitsprak realiseerde ik me hoe misplaatst mijn argumenten waren, hoe ongelijk onze posities: zij met haar angst, ik in mijn pose van onkwetsbaarheid.

Ik vroeg of ze niet iets had waar ze op kon vertrouwen.

“Vroeger,” zei ze, “ging ik naar de kerk. Er kwamen ouderlingen die zeiden dat ik moest betalen. Ik wilde wel, maar vrijwillig, niet verplicht. Toen hebben ze me geschrapt als dooplid. Maar … een heiden ben ik niet.”