In de storm die woensdag over het land woedde raakte de replica van de ark van Noach op drift die in de haven van Urk was afgemeerd. Het gevaarte, waar op de foto te zien makkelijk een paar olifanten in passen, vernielde een steiger en enkele plezierjachten. Van de replica van de ark had ik wel gehoord maar ik heb hem nog nooit gezien.

Er is een boek, “Ararat, “ waarin verteld wordt hoe mensen de Turkse (vroeger Armeense) berg Ararat beklimmen, waar volgens de bijbelse overlevering de ark van Noach strandde. Sommigen dalen van de berg af met stukken hout waarvan men vermoedt dat die resten zijn van de ark.

De fascinatie kan ik wel begrijpen. Men wil een bewijs, een tastbaar spoor van wat in de bijbel als geschiedenis is opgeschreven. Ik heb een deel van mijn kindertijd doorgebracht met meestal vergeefs zoeken naar sporen van het klooster dat lang geleden stond op de plek waar ik opgroeide.

Met christen-zijn heeft dat denk ik niet zo veel te maken. Daar gaat het niet om harde bewijzen waar je wat mee kunt, maar om een stap die je zet als gevolg van een uitnodiging of belofte. Arken stranden vroeg of laat, de Geest blaast de wind in het zeil van het leven.