Op het Pijnackerplein is het speelkwartier. Kinderen schommelen, spelen tafeltennis, rennen achter elkaar aan. Of het Gülen-kinderen zijn die door Erdogan-kinderen worden achternagezeten, of het Koerdische kinderen zijn die tegen Gülen en Erdogan-kinderen tafeltennissen, is niet te zien.

Het lijkt hier geen rol te spelen maar wie weet hebben ze klasgenoten die door hun ouders naar een andere school gestuurd zijn.

Turkse politiek hoort in Turkije en Turkse vlaggen ook, vind ik, maar ik besef dat die mening niet meer opgaat. In de Zwart Janstraat zijn naast elkaar twee winkels met spullen voor de fans van de grootste Turkse voetbalclubs, een winkel van Galatasaray en een van Fenerbahce.

Turken in Nederland zullen leren dat Nederland een ander soort democratie is dan Turkije en dat kinderen hier op dezelfde school horen te zitten, ook als hun ouders politiek van mening verschillen.
Niet Turkse Nederlanders zullen leren dat de wereld ook hier is binnengekomen. Denken dat het teruggedraaid kan worden is bedrog. Net zo’n bedrog als de “muur” van Trump, maar dat het idee een aantrekkingskracht heeft snap ik.

De realiteit is dat het anders wordt. “Wen er maar aan” houd ik mezelf voor.