Vertrouwen

Vorige week zondag hadden we een gastspreker in onze dienst in de Laurenskerk. De imam van de Essalammoskee, op Zuid vlak naast het Feyenoord Stadion. We rijden er allemaal wel eens langs met fiets, tram of auto, wel nu daar wonen dus onze buren, dat is wel een bijzonder idee. Het was niet zo eenvoudig om het allemaal zo voor elkaar te krijgen. Om elkaar gewoon een keer te ontmoeten, daar gaat veel tijd en energie aan vooraf, Azzadine Karrat is met zijn 29 jaar een jonge geestelijke die een ingewikkelde positie heeft aan een van de grootste moskeeën van ons land, met een duidelijk op de Nederlandse cultuur gerichte gemeenschap. Druk, druk, maar als je elkaar dan toch eindelijk een keer ontmoet is er direct een ontmoeting, herkenning, en vrolijke oogjes van twee kanten. We staan voor een zelfde taak: in die grote stad met zijn tegen elkaar stuiterende groepen en belangen een gemeenschap bij elkaar houden en open houden voor de inspiratie van ons eigen traditie en open maken voor de herkenning dat anderen uit hun inspiratie willen leven.

Ook de kerk  maakt gebruik van digitale middelen en sociale media, dus zette ik onze viering op Facebook. Ongemerkt heb ik een hele reeks volgers gekregen. Meestal is mijn bestelling op dit medium iets dat geen andere reactie op roept dan: wat aardig, wat leuk, misschien kom ik wel. Nu kwamen er ook bezorgde reacties. Werd ik wel terug uitgenodigd in de moskee om mijn verhaal te vertellen, vroeg men zich af. Was dit geen verkapte missie van moslimzijde. Hoe zit het met vrouwen, met homo’s ….Er blijkt een flinke mate van ongelijktijdigheid in inspanningen voor en vertrouwen in het proces van ontmoeting met mensen uit andere religieuze tradities.

Het bijzondere van dit project, Preken voor andermans parochie, is dat we elkaar niet op voorhand gaan bevragen: wat ga je zeggen, en vinden we dat wel verantwoord. De spreker uit de Essalammoskee confronteerde ons met onze mogelijke aarzeling of wantrouwen. Onbevangen gaf hij zich over aan de ontmoeting en begon met uit te leggen dat Essalam vrede betekent en éen van de namen van de eeuwige is – voorwaar, welke herkenning hebben we niet in onze Bijbelse geschriften.

Je voelde de gemeenschap ontspannen bij zijn verhaal en bij het gesprek bij de nazit. Hoe gaan we nu verder, vroeg iemand, hoe verbreedt je zo’n proces. Er werden adressen uitgewisseld, telefoonnummers, eerste plannen gemaakt voor een verder ontmoeting.  Na het gesprek kwam iemand met de verzuchting: ‘dit is nou voor het eerst na al dat gedoe in Brussel, Nice of waar ook, dat is weer eens een beetje optimistisch word’ alle inspanningen dus niet voor niets. We staan aan een begin.

Bert Kuipers