Volgens psycholoog Douwe Draaisma zijn onze herinneringen afhankelijk van de leeftijd waarop we ze herinneren. Wanneer je dertig bent herinner je je iets uit je kindertijd doorgaans anders dan als je zestig bent.

Voor de herinneringen aan de wederopbouw van de Laurenskerk is de theorie van Draaisma niet te gebruiken: wie zich wat herinnert is minstens zestig. Het opmerkelijke is dat de herbouw en de voltooiing van de Laurenskerk zo’n grote indruk heeft gemaakt. Wie toen kind was herinnert zich hoe zijn ouders erbij betrokken waren en hun vrije tijd besteedden aan vergaderen en geld inzamelen. Ze herinneren zich hoe ze met hun vader tussen de steigers en de bouwketen in en rond de kerk liepen of speelden tussen de stenen.

Omdat heel Rotterdam een grote bouwplaats was en hogere, grotere en imposantere gebouwen werden opgetrokken dan de Laurenskerk. Maar de Laurenskerk symboliseerde iets, waarvoor mensen bereid waren hun tijd, geld en moeite op te offeren.

De kerk is nog hetzelfde symbool. Zij staat voor iets wat overgeleverd is wat een waarde vertegenwoordigt die mensen bij elkaar brengt voor een doel dat groter is dan individuele belangen en zorgen. Het is een symbool van de verbinding tussen mensen, niet alleen Christenen, maar iedereen die Rotterdam wat waard is.