De Rotterdamse wijk waar we wonen is in de afgelopen jaren veranderd. Gisteravond was de jaarvergadering van de wijkvereniging. Een jaar of tien geleden waren we bij zo’n bijeenkomst met een handjevol mensen, de meesten woonden er al lang, sommigen hun hele leven. Op een enkeling na zijn die er niet meer. Gisteren was het buurtcafé, waar de vergadering gehouden werd, vol met buurtbewoners die er in de laatste jaren zijn komen wonen. “Gentrificatie” heet dat: opwaardering van een buurt door de aantrekking van kapitaalkrachtige nieuwe bewoners.

In het verleden heb ik er wel eens op gemopperd, op de bakfietsgeneratie, maar het heeft ook een leuke kant. De buurtvereniging is een bruisende groep mensen. Bij een oproep voor vrijwilligers steekt de helft van de aanwezigen z’n hand op. Tien jaar geleden was ik nog een van de jongeren bij de wijkvereniging, gisteren de oudste.

Een van de leuke kanten van Rotterdam is dat alles in beweging is: straten en wijken, havengebieden. Bestemmingen veranderen, huizen worden gerenoveerd, mensen komen en gaan. Met de komst van de nieuwe bewoners in de wijk is er het gevaar dat het ‘stolt.’ Mensen hebben veel voor hun woningen betaald en als ze er zitten dan willen ze vooral dat alles blijft zoals het is.

In een wijk als het Oude Noorden wonen alle soorten van mensen. Meestal leven ze wat langs elkaar heen, maar niet helemaal en dat laatste is een kans.