Op West Antarctica smelt per seconde 7 miljoen kilo ijs. Voor zover je je daar iets bij kunt voorstellen: een immense massa ijs die onafgebroken met donderend geraas in de oceaan stort. Of: een blauwachtige substantie die fluisterend in het oceaanwater sijpelt.

Er is zo veel ijs op Antarctica dat het nog duizend of duizenden jaren duurt voordat alles is gesmolten. Evengoed vinden wetenschappers die 7 miljoen kg per seconde onrustbarend genoeg.

Mij verwarren de massa en de omvang: zowel de zeven miljoen kilo per seconde als de duizenden jaren. Wetenschappers moeten vooral doorgaan met rekenen en meten, observeren en publiceren. Opdat mensen zich het ter harte nemen en verstandige en daarom radicale conclusies trekken. Maar de voorstelling dat een mens heel Antarctica in een rekenmodel stopt, naar de koffieautomaat loopt en bij terugkomst de uitslag op zijn laptop aantreft kan ik niet rijmen met mijn voorstelling van de nietige mens in een overweldigende omgeving.

De gedachte van de nietige mens in een overweldigende omgeving biedt geen troost. Het helpt wel tegen de hybris of tegen de verwaandheid van de mens die zich inbeeldt zijn eigen lot en ook dat van de aarde in de hand te hebben.