In het kerkcafé was het afgelopen donderdag rustig: een paar schoolklassen liepen door Laurenskerk en een enkele toerist die het gure weer trotseerde. In het kerkcafé schoven twee gemeenteambtenaren aan die de kerktoren hadden geïnspecteerd. De toren van de Laurenskerk is net als de meeste oude kerktorens overheidseigendom. Een maatregel uit de tijd dat Napoleon de baas was. Hij maakte alle kerktorens staatseigendom omdat die als uitkijkpost van strategisch belang zouden zijn. Een raar argument maar veel kerkelijke gemeentes zullen Napoleon dankbaar zijn geweest ze van
het onderhoud af waren. Het is ook nooit meer teruggedraaid.

De Rotterdamse ambtenaren controleerden onder meer de mate van verzakking van de toren. Opmerkelijk is, vertelden ze, dat de toren vrijwel niet verzakt terwijl de Laurenskerk dat wel doet. In sommige jaren meer dan een millimeter. Of de bouw van parkeerkelders en ondergrondse spoorbanen rond de kerk daar wat mee te maken heeft wisten ze niet. We waren het er over eens dat de toren van de Laurenskerk onzichtbaar aan het worden is tussen de oprijzende hoogbouw erom heen.

Of de Laurenskerk die millimeter voor millimeter in de grond zakt over pakweg tweehonderd jaar verdwenen zal zijn en of die machtige gebouwen in de binnenstad dan nog overeind staan? Ik houd het op de Laurenskerk.