Op de avond van de Rotterdamse kerkennacht, 22 juni, waren we met vijf kerken uit het centrum te gast bij de Doopsgezinden voor een maaltijd waarvoor iedereen wat had meegebracht. Het gesprek aan tafel ging over het leven in de stad: hoe we met elkaar omgaan, waar we ons aan ergeren en wat je daar zelf aan kunt doen.

Twee chauffeurs van de RET waren ook uitgenodigd. Ze vertelden over omgangsvormen in de bus, nu en vroeger. Er was nogal wat veranderd. Alle scabreuze grappen zijn passé met de intrede van het MeToo tijdperk. De smartphone die elke andere vorm van communicatie lijkt te hebben verdrongen. De toegenomen prikkelbaarheid.

Als je het volhoudt om dag in dag uit tegen dezelfde instappende passagier “goedemorgen” te zeggen, dan heb je kans dat er een dag komt waarop hij van zijn telefoonscherm opkijkt en, licht verbaasd, “goedemorgen” terugwenst, was een ervaring van een van de RET’ers.

Overbodig om te melden dat we aan hun lippen hingen. Ik zit in Rotterdam nooit in een bus of een tram, maar, zo dacht ik, als ze bij de RET nog wat meer bestuurders hebben zoals deze twee, dan is Rotterdam nog niet verloren. Opgebeurd konden we daarna de kerkennacht in.