Gisteravond op de fiets door de Jonker Fransstraat en de Meent flitsten tientallen Über-eat en Thuisbezorgd koeriers op scooters en elektrische fietsen voorbij, alsof ze lieten zien dat hun beroep talloze keren vitaler was dan het mijne. Over de Meent haastte zich een student met een krat bier, nog net vóór acht uur.

De stad maakte een onheilspellende indruk, als Gotham City in een Batman film.

We beleven een gedeeltelijke Lock Down. Met alle berichten over besmettingen en mensen die in quarantaine moeten voelt het ernstiger dan de eerste keer toen het een “volledige” was. Het is ook nog es geen voorjaar, we kunnen elkaar en onszelf niet opbeuren met verhalen over het uitbundige vogelgeluid in het stille stadscentrum en de natuur die wat verloren terrein lijkt terug te winnen.

Laat het duren tot Trump op 4 november een verpletterende nederlaag geleden heeft en laat op 5 november een vaccin wereldwijd verspreid worden. Dan is het tenminste ergens voor geweest. Anders zou het wel eens, behalve lijden en eenzaamheid, vooral lelijkheid en holheid aan de dag kunnen brengen. Eerst werd nog gejuicht over onbaatzuchtige hulp, over de zelfopoffering van zorgverleners, over onderlinge solidariteit van mensen. Nu wordt de ene na de andere groep de schuld van dit alles toegeschoven.

Ik ben niet pessimistisch over de menselijke soort (dat is ook een soort geloof), maar het wordt wel tijd dat we het betere in onszelf naar boven halen.