Groeten uit Marokko
Omdat we naar de zon verlangden boekten we een reisje naar Marokko. Sinds we er zijn regent het vrijwel onafgebroken. Met een gehuurd autootje gingen we het land bekijken. Op de terugweg was de weg versperd, verzakt door de regen. De volgende dag wandelden we door een dal, waar we na een tijdje op een door het water vernielde brug stuitten. We liepen langs de kust waar het strand een kilometerslange bouwput is. De Marokkaanse kust wordt klaargemaakt voor het massatoerisme. Een enkeling heeft nog een ezel, er rijden nogal wat scooters rond en net als in de Zwartjanstraat dragen veel bestuurders een zwart jack met een bontkraag.
Langs de wegen struinen honden. Ze lijken op elkaar, zandkleurig als de stenen. Volwassen honden dragen de sporen van een niet ongeschonden leven, sommige gaan op drie poten. De meeste honden hebben een merkje in het oor, helemaal van de straat zijn ze dus niet. Soms loopt een hond een eind mee, als ie het ver genoeg vindt gaat ie langs de weg liggen of keert ie om. De honden zijn relaxter dan hun soortgenoten in Rotterdam. Voor de mensen geldt hetzelfde.