Op de radio werd gisteren gemeld dat een 96-jarige Duitse vrouw er met een taxi vandoor was gegaan, omdat ze niet voor de rechtbank wilde verschijnen waarvoor ze was opgeroepen. Na een paar uur werd ze gevonden. Over de vrouw had eerder een bericht in de krant gestaan. Zij was in 1943 als typiste op de administratie van het concentratiekamp Stutthof komen werken, nu wordt ze beschuldigd van medeplichtigheid aan de moord op 11.000 mensen. De rechter voor wie ze moet verschijnen is een kinderrechter want ze was in 1943 nog maar 18 jaar oud.

De Duitse justitie is aan een merkwaardige race bezig. Men wil nog zo veel mogelijk mogelijke oorlogsmisdadigers voor de rechter brengen. Een race tegen de tijd: jonger dan 95 jaar zal geen van de verdachten zijn. Het argument van justitie is dat oorlogsmisdaden niet verjaren. Daarnaast zal ook een rol spelen dat veel echte oorlogsmisdadigers na 1945 als eerbare burgers hun carrière konden voortzetten en dat pas veel later de gedachte opkwam dat de daders moeten worden opgespoord. Misschien ook omdat het lastig is om je eigen vader of moeder voor de rechtbank te slepen?

Heeft die vrouw toen ze een meisje van 18 was één van die 11.000 vermoord? Heeft ze iets ergers gedaan dan namen van gevangenen op lijsten getypt? Waarschijnlijk niet, maar ze was erbij. Ze heeft niet geprotesteerd, ze heeft geen ontslag genomen, ze heeft hoogstens de andere kant opgekeken.

De misdaden in die tijd gepleegd zijn niet zomaar met andere te vergelijken, maar als je het standpunt van de Duitse justitie over het niet verjaren en de rekkelijkheid van medeplichtig zijn op ‘nu’ betrekt en op wat nu gebeurt, waarvoor zouden u en ik ooit nog eens voor het gerecht kunnen worden gedaagd?